Bahar-e Danesz (Ogród wiedzy) to powstała w Indiach perska opowieść szkatułkowa napisana przez Enajatullaha Kambu (1608-1671). W Bibliotece Narodowej jest przechowywany wspaniale iluminowany rękopis powieści (BOZ 182), której treść na Polona/Blog przybliża w odcinkach dr Albert Kwiatkowski (literaturaperska.com).
W pierwszej części syn władcy Indii Dżahandar oszalał z miłości do królewny Bahrewar Banu. Królewscy doradcy postanowili opowiadać mu historie o niewiernych kobietach, nadaremnie próbując osłabić jego uczucie. Oto ciąg dalszy opowieści o królewiczu Dżahandarze.
◊◊◊
Opowiadane królewiczowi historie nie odniosły żadnego skutku: miłość Dżahandara była coraz silniejsza. Król wysłał więc do ojca Bahrewar Banu list, w którym prosił o rękę królewny dla swego syna. Otrzymał jednak odpowiedź odmowną.
Usłyszawszy o odmowie, Dżahandar porzucił pałac i życie w dostatku, by jako wędrowiec wyruszyć do swej ukochanej. Towarzyszyła mu garstka dworzan i wierna papuga, która służyła mu jako pomocnik i doradca.
Pewnego dnia dotarli na brzeg ogromnego jeziora, które przepłynąć można było tylko statkiem. Dżahandar zatrzymał się więc i wysłał papugę na zwiady.
Papuga zobaczyła w oddali chatkę, w której siedział derwisz. Poleciała do niego, by opowiedzieć mu o kłopotach swego pana. Wysłuchawszy opowieści papugi, pustelnik nakazał jej przyprowadzić królewicza do siebie. Gdy Dżahandar wraz z dworzanami dotarli na miejsce, pustelnik odciągnął królewicza na bok i powiedział mu, że wyrzeczenie się siebie to najlepszy most, a do szczęścia można dotrzeć tylko samotnie. Doradził mu następnie, że jeśli pragnie połączyć się z ukochaną, musi zamknąć oczy na wszystko inne.
Dżahandar posłuchał więc i zamknął oczy. Gdy je otworzył, on i papuga byli już na drugim brzegu jeziora. Towarzyszący im do tej pory dworzanie wrócili zaś do pałacu.
Królewicz wędrował dalej samotnie. Wkrótce na swojej drodze spotkał starego pustelnika. Nie wiedząc, jakim sposobem zdobyć serce Bahrewar Banu i w którą stronę dalej iść, zdecydował się zatrzymać u niego i zasięgnąć jego rady. Zajęty modlitwą starzec nie miał jednak dla niego czasu. Dżahandar wysłał więc na zwiady papugę.
W domu starego pustelnika mieszkał pewien mądry ptak, który zobaczywszy smutek młodzieńca, zaczął go pocieszać. Mówił, że smutek i radość są ze sobą nierozerwalnie związane, i że po nieszczęściu zawsze przychodzi lepszy czas. Radził mu też, co robić, by osiągnąć zamierzony cel – każdą ze swych rad ilustrując opowieścią.
◊◊◊
Ogród wiedzy, część IX by Albert Kwiatkowski is licensed under a Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe License.
