Autor takich powieści jak Stankiewicz. Powrót, a także Warunek – Eustachy Rylski świętuje dzisiaj osiemdziesiąte urodziny. Jest autorem nie tylko powieści, lecz również zbiorów opowiadań, sztuk teatralnych oraz szkiców literackich. Jego twórczość została doceniona przez krytyków i czytelników. Rylski to laureat wielu nagród literackich: im. Władysława Reymonta, Józefa Mackiewicza, Samuela Bogumiła Lindego. W roku 2016 za całokształt pisarstwa otrzymał Nagrodę Literacką m.st. Warszawy w kategorii Warszawski Twórca, którą odebrał w Pałacu Krasińskich w Warszawie, siedzibie Biblioteki Narodowej.
Debiutancką książkę, składającą się z dwu narracji Stankiewicz oraz Powrót, wydał w 1984 roku. Był to tzw. spóźniony debiut. Autor w chwili jej publikacji miał czterdzieści lat. Książka okazała się artystyczną rewelacją. Omawiano ją w miesięcznikach, tygodnikach i gazetach. Redakcja miesięcznika „Literatura” przyznała pisarzowi nagrodę za najlepszy debiut roku. Trzy lata później ukazał się zbiór opowiadań Tylko chłód, wyróżniony tytułem Warszawskiej Premiery Literackiej. Z uwagi na to, że utworami Rylskiego zainteresowało się środowisko filmowe, autor na podstawie zamieszczonego w tym zbiorze opowiadania Dziewczynka z hotelu Excelsior – potem przedrukowanego w wyborze Wyspa w 2007 roku – przygotował scenariusz filmu fabularnego.
Ma to, co musi mieć każdy wybitny pisarz – swój styl, tyleż wyrazisty i rozpoznawalny, co urzekający; już to czytelników, już to krytyków. I dlatego jest klasą sam dla siebie. Jego książki – niezależnie od tego, czy dotyczą historii Polski czy współczesności – czyta się z fascynacją; z fascynacją tak wielką, że wielu czytelników wraca do nich po latach, bowiem nie pozwalają o sobie zapomnieć. Nie ma w tym przypadku, że jego utwory były nominowane do Śląskiego Wawrzynu Literackiego, do Angelusa czy Nike. I prawdę mówiąc żal, że nominowany do Nike Warunek koniec końców tą nagrodą nie został uhonorowany. Na szczęście za powieść Człowiek w cieniu przyznano mu Nagrodę im. Józefa Mackiewicza, wręczoną w Dzień Niepodległości – 11 listopada 2005 roku.
Urodził się w Nawojowej koło Nowego Sącza, 18 listopada 1944 roku. Tego samego roku został przez Niemców rozstrzelany jego ojciec. Wychowywał się na Dolnym Śląsku, uczył się w liceach w Karpaczu i Wałbrzychu, a następnie w studium hotelarskim w Jeleniej Górze. Za młodu imał się różnych zajęć. Pracował jako referent techniczny w bazie samochodowej, robotnik budowlany, urzędnik w Komitecie Kultury Fizycznej we Wrocławiu czy kierownik ośrodka kultury w Brzegu Dolnym. W roku 1978 przeprowadził się do Warszawy i z czasem osiadł w podstołecznym Chotomowie. Jako twórca zawsze dbał o egzystencjalną i artystyczną autonomiczność. Jego pisarskie mistrzostwo zasadza się na głębokiej wierze we wszechogarniającą siłę opowieści, w moc rzeczywistości, którą konstruuje się w każdym utworze, a nawet w każdy zdaniu. Sztuka powieści według autora Obok Julii to sztuka wirtuozowskiego opowiadania, ale także sztuka słowa.
Niezależnie od tego, czy akcja jego utworów rozgrywa się w czasie kampanii napoleońskiej czy podczas wojny domowej w Rosji, czy też we współczesnej Polsce – pisarz opowiada o sensie i bezsensie człowieczego losu, o tajemniczej sile, jaka niekiedy popycha człowieka do działania, a niekiedy każe wszystkiego zaniechać; zmusza do zamknięcia się w sobie, w świecie własnych marzeń i wspomnień. Świadczą o tym i przekonują dobitnie z jednej strony powieść Warunek, natomiast z drugiej Na Grobli. Poszczególne książki Rylskiego omawiali przedstawiciele różnych pokoleń, w tym także koledzy po piórze: Wiktor Woroszylski, Jan Z. Brudnicki, Zbigniew Bauer, Jerzy Pilch, Krzysztof Pysiak, Krzysztof Ćwikliński i Anna Nasiłowska.
W roku 1989 Eustachy Rylski podjął współpracę z Teatrem Telewizji. Wkrótce potem powstały utwory sceniczne: Chłodna jesień, Zapach wistarii, Wilk kazański oraz Netta. Niektóre z nich ukazały się drukiem na łamach miesięcznika „Dialog”. Na przełomie XX i XXI wieku pisarz ogłosił sztuki Co nie jest snem oraz Sprawa honoru. A przecież jest on także autorem zbioru wysmakowanych szkiców literackich Po śniadaniu z 2009 roku o życiu i pisarstwie Iwana Turgieniewa, Ernesta Hemingwaya, André Malraux, Alberta Camusa oraz Jarosława Iwaszkiewicza. Rylski wielokrotnie, także w wywiadach, przyznawał się do zainteresowania poezją, prozą, dramaturgią oraz eseistyką autora Sławy i chwały.
Jako pisarz wyjątkowo znający wagę słowa publikuje rzadko, ale kiedy wydaje nową książkę to zazwyczaj okazuje się ona wielkim wydarzeniem wydawniczym, księgarskim i czytelniczym. Dotyczy to także publikacji z ostatniego czasu, takich jak zbiór opowiadań Szara lotka, powieść Blask czy tom eseistyczny Jadąc. W roku 2020 w specjalnym numerze uświetniającym jubileusz siedemdziesięciopięciolecia miesięcznika „Twórczość” ogłosił szkic o kulturze Cyganów zatytułowany Inne tony. W tekście tym Eustachy Rylski wyznał: „Jesteśmy przypisani obrazom, tonom, wersom i pejzażom, w zasadzie aż do śmierci. Łagodzą w nas złości, powściągają prostactwo, jakie wymusza na nas życie, przepędzają chandrę, od czasu do czasu przybierają postać niegroźnego opętania, a z dobrych chwil, jakich nam nie brak, czynią coś intymnego, czego nie dzielimy nawet z najbliższymi. Bo to jest niepodzielne”.
