Poeta i redaktor, ale również tłumacz, współtwórca grupy literackiej Kwadryga, Władysław Sebyła został zamordowany w Charkowie w kwietniu 1940 roku, osiemdziesiąt pięć lat temu. W chwili śmierci miał trzydzieści osiem lat. Pozostawił po sobie takie tomy poezji, jak Pieśni szczurołapa, Koncert egotyczny oraz Obrazy myśli. W tej ostatniej książce, opublikowanej w 1938 roku, umieścił wiele proroczo brzmiących wierszy, m.in. Poszukiwacz prawdy czy Człowiek.
Razem z Mieczysławem Bibrowskim, Konstantym Ildefonsem Gałczyńskim, Lucjanem Szenwaldem i Stefanem Flukowskim utworzył grupę literacką Kwadryga, jedną z najważniejszych w okresie dwudziestolecia międzywojennego, funkcjonującą w latach 1927–1931 i będącą w opozycji wobec, z jednej strony, klasycyzującego Skamandra, natomiast z drugiej – progresywnej Awangardy Krakowskiej. Do grupy tej należeli także: Nina Rydzewska, Marian Piechal, Włodzimierz Słobodnik i Zbigniew Uniłowski, a także Aleksander Maliszewski. Właśnie z Maliszewskim w roku 1927 zadebiutował Sebyła wydanym wspólnie zbiorkiem Poezje. Wszystkie utwory z tego tomiku trzy lata później przedrukował w książce Pieśni szczurołapa, składającej się z utworów podzielonych na cztery części: tytułowe Pieśni szczurołapa oraz Cztery wiersze o wojnie, Modlitwa i Ryby na piasku.
Urodził się w okolicach Częstochowy, w Kłobucku, 6 lutego 1902 roku, ale wychowywał się w Zagłębiu, w Będzinie. Dzięki ojcu, nauczycielowi z zawodu, uczył się malarstwa i gry na skrzypcach. Do gimnazjum uczęszczał w Sosnowcu i właśnie tam w Wyższej Szkole Realnej zdał maturę w 1921 roku. Rok wcześniej zdążył wziąć udział w drugim powstaniu śląskim. Na studia wyjechał do Warszawy. Był studentem najpierw Politechniki Warszawskiej, a następnie Uniwersytetu Warszawskiego. Pisał wiersze, parał się prozą i dramatem, czego wyrazem Opowieści o Stalowookim, Bunt ludzi oraz Eros i Psyche. W roku 1924 przystąpił do grupy literackiej Złocień oraz do studenckiego Koła Literackiego. Na życie zarabiał pracą urzędniczą w Pocztowej Kasie Oszczędności. Zanim powstała grupa Kwadryga, na łamach pisma „Bluszcz” w 1927 roku ogłosił wiersz Beethoven, będący jego prasowym debiutem poetyckim.
Trybuną grupy Kwadryga było pismo zatytułowane nomen omen „Kwadryga”. W latach 1927–1929 kierowali nim m.in. Mieczysław Bibrowski i Wiesław Wernic, a także Jerzy Horzelski i Jan Jakub Feldman. W październiku 1929 roku stanowisko redaktora naczelnego objął Sebyła i sprawował tę funkcję do czerwca 1931. Zanim do tego doszło został powołany do wojska, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Krakowie, ożenił się z Sabiną Krawczyńską, prozaiczką, autorką wydanych już po II wojnie światowej książek Moja matka opowiada, Okładka z pegazem i Notatki z prawobrzeżnej Warszawy. Po zamknięciu redakcji „Kwadrygi” poeta, dzięki stypendium Funduszu Kultury Narodowej, udał się w podróż do Francji i Włoch. Wstąpił do Związku Zawodowego Literatów Polskich. Po roku 1932 podjął współpracę z dwutygodnikiem „Zet” i tygodnikiem „Pion”. W 1933 roku przyjęty został w skład zespołu redakcyjnego dwutygodnika „Znak”. Drugi samodzielny zbiór wierszy, czyli Koncert egotyczny wydał w roku 1934. Krytyka literacka zwracała uwagę na pesymistyczny oraz katastroficzny wymiar jego liryki.
Podobnie jak Pieśni szczurołapa tomik ten został precyzyjnie skomponowany przez poetę. Otwiera go cykl ośmiu utworów pod wspólnym tytułem Młyny. Sonata nieludzka, następnie mamy Osiem nokturnów, cykl tytułowy opatrzony podtytułem Poemat refleksyjny i na zakończenie zestaw wierszy pod wspólnym tytułem Trójśpiew prosty. Twórczość literacką Sebyła godził z pracą zarobkową. Zatrudnił się w Instytucie Popierania Twórczości Literackiej, a następnie w Polskim Radiu, gdzie do roku 1939 redagował własną audycję Kwadrans poetycki poświęconą nowościom wydawniczym. W roku 1938 ukazał się Arkusz Poetycki 6, zawierający jego cykl Ojcze nasz oraz jeden wiersz z cyklu Obrazy pamięci.
Całość tego cyklu ukazała się tego samego 1938 roku w zbiorze Obrazy myśli. Cykl ten Obrazy pamięci (nie „myśli”, notabene) otwiera tomik, potem autor zamieścił zestaw Ojcze nasz, następnie wiersze z cyklu Mity i inne, których bohaterami są postaci mitologiczne: Dafne, Selene i Akton, a ponadto Juliusz Słowacki i Karol Szymanowski. Słowacki był dla Sebyły poetą wyjątkowo ważnym, wszak już w Pieśni szczurołapa pomieścił wiersz zatytułowany Słowacki. Całość zbioru wieńczy część zatytułowana przewrotnie Fraszki; przewrotnie, bowiem nie są to wcale utwory żartobliwe, do śmiechu. Wśród nich autotematyczny Poeta przeklęty, a także Czterej poeci, jeden z kluczowych utworów dla zrozumienia światopoglądu artystycznego tego twórcy.
W maju 1939 roku Sebyła jako porucznik rezerwy został powołany pod broń. Trzeba wspomnieć, że w latach trzydziestych kilka razy odbywał ćwiczenia wojskowe. Po wejściu Armii Czerwonej na teren Polski 17 września, dostał się do niewoli jako oficer 13. Pułku Piechoty i osadzony w obozie w Starobielsku. Wiadomo było, że został zamordowany w Katyniu, jednak w czasach PRL-u w encyklopediach i leksykonach można było znaleźć co najwyżej informację, że „zmarł po 1939 w ZSRR”. Dzisiaj wiadomo, że ze Starobielska przewieziono go do Charkowa, gdzie w grupie oficerów Wojska Polskiego został zabity przez funkcjonariuszy NKWD. Niektóre źródła podają, że stało się to 11 kwietnia i że zwłoki poety spoczęły w bezimiennej mogile w Piatichatkach pod Charkowem. 17 czerwca 2000 roku otwarto tam Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu.
Po wojnie był Władysław Sebyła poetą zapomnianym. W roku 1956 przyjaciel z Kwadrygi, Stanisław Ryszard Dobrowolski, zredagował jego Wiersze wybrane, zaś w 1972 Hieronim Michalski Poezje wybrane. W roku 1981 profesor Uniwersytetu Warszawskiego Andrzej Z. Makowiecki nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego ogłosił Poezje zebrane w Oficynie Poetów XX wieku, w której ukazały się tomy poezji autorów zapoznanych, takich jak: Mieczysław Braun, Roman Kołoniecki, Andrzej Niemojewski, Edward Słoński czy Arnold Słucki. W książce tej znalazły się – oprócz wierszy ogłoszonych przez poetę za życia w tomikach – przekłady utworów Aleksandra Puszkina, Sergiusza Jesienina i François Mauriaka, a ponadto wiersze rozproszone, wśród nich utwór rozpoczynający się strofką: „I rozstąpiwszy się przyjęły groby / strzępy ciała spalone od wewnętrznego żaru, / A wśród żyjących larum / trąby bezgłośne i werble żałoby”.
Warszawa stara się czcić pamięć o Sebyle. W 2012 roku, w sto dziesiątą rocznicę urodzin poety, na kamienicy przy ulicy Brzeskiej na Pradze zawisła tablica upamiętniająca, że tutaj w latach 1932–1939 poeta mieszkał wraz z rodziną. Pięć lat później na chodniku przy ulicy Stalowej znalazła się poświęcona poecie i jego żonie tablica współtworząca Praską Galerię Sław. W roku 2020 przy ulicy Wilczej zawisła tablica przypominająca, że w tym miejscu stała kamienica, w której pisarz mieszkał w latach 1929–1932, zanim przeprowadził się na Pragę. Grób Sabiny Krawczyńskiej-Sebyłowej na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie to dzisiaj także symboliczny grób Władysława Sebyły.
Książki Władysława Sebyły opublikowane w okresie dwudziestolecia międzywojennego są dostępne w Polonie.
